Wat is Mabon voor mij?
Daarvoor kijken we weer even naar het wiel van het jaar. Weet je nog dat we met Ostara de eerste zaadjes de grond in deden? De zaadjes met onze intenties van dingen die we onszelf gunden om te leren. We gingen voor het eerst aan de slag, echt aan het werk. Een idee ontstaat, je maakt een plan, gaat ermee aan de slag, werkt ermee, ziet resultaat van je werk, weet wat je moet doen om het bij te sturen en het vorm te geven, je koestert het, plukt de vruchten, plukt nog meer vruchten voor het te laat is en daar zitten we nu.
Kijk om je heen naar buiten en zie dat de bloemen die zo obsceen en wulps hun harten toonden met Beltane en Midzomer, inmiddels zaad hebben geschoten en ze hebben mee laten nemen door de wind. De bomen die zo groen en groots verkoeling boden in de zomer stopten hun sapstromen en begonnen met Midzomer zich al voor te bereiden op het onvermijdelijke. Jij, die in de zomer buiten leefde in je tuin, met je kinderen wandelde langs het water, die genoot van de zonnestralen op je huid, verlangt ernaar om naar binnen te keren, naar binnen te gaan, naar je gezellige huiskamer met kaarsjes aan en gordijnen dicht.
Weet je nog dat we met Ostara het verhaal lazen van de nieuwsgierige Kore die wilde weten waar de mooie bloemen vandaan komen. Die at van de granaatappel die Hades haar voerde waardoor ze groeide van een onschuldig jong meisje in een sensuele jonge vrouw met haar nieuwe naam Persephone. Haar moeder Demeter die haar miste en van verdriet de aarde liet verdorren en dat de goden besloten om haar lieve Kore terug te laten komen elke lente om in Zeus naam de mensen op aarde tevreden te houden. Maar ook dat ze de donkere helft van het jaar moest vertrekken naar de Onderwereld, zodat het land terug dor en donker werd.
Daar zitten we dan. De hazelaars hier in de buurt lieten een paar weken geleden al hun vruchten vallen en de lijsterbes in onze voortuin kleurt langzaam rood. De kastanjes hierachter vallen van de boom af en de hondsroos maakte elegante bottels die fel afsteken tegen het bruine hout.
In onze moestuin plukte ik afgelopen weekend de laatste pompoenen van de plant. De zomer heeft haar werk gedaan en ze mogen nu narijpen op tafel. En terwijl ik in de tuin aan het werk was dacht ik aan mijn eigen intenties. Het jaar was woelig en het stormde nogal, maar de oogst was groot. Ik wilde vesten breien en een stem geven aan mijn binnenwereld. Ik twee truien gemaakt, drie vesten, twee paar sokken en een muts. Ik ging zingen met vrouwen. Ik wilde extraverter en wat meer flexibel zijn in mijn doen, maar ontdekte dat juist mijn onverstoorbaarheid en kunst om rocksteady te zijn in een crisissituatie mijn stille kracht is. Ik wilde leren spinnen, nog niet gelukt. Meer met planten te verven, maar dat kwam er niet van. Op reis naar Bretagne, gaat gebeuren in de hersfstvakantie, inshallah.
Ik bevocht de draak in mezelf. De draak die met haar schrille stemmetje altijd fluistert in mijn oor van: ‘je hoort er toch niet bij’, ‘denk maar niet dat iemand op jou zit te wachten’. Ik heb geleerd dat het niet waar is. Dat mensen het fijn vinden als je ze om hulp vraagt. Dat mijn verhalen best een ander kunnen helpen. Dat zonder mijn stem in ons koortje de harmonie anders zou zijn. Dat ik voor mijn kinderen echt wel een Michaël ben. Moet zijn ook, sinds ze deze zomer hun vader verloren aan die stomme rotziekte.
Goed, dat ben ik. Nu jij. Weet je nog wat jouw intenties voor de lichte tijd van het jaar waren. Kun je voor jezelf een succeservaring opdiepen. En belangrijker nog… Wil je die met ons delen?
