Warme Truiendag, een verhaal over energie, of het gebrek er aan…
Het was eind november 2017 dat ik op mijn (andere) werk zei: ‘Ik geloof dat ik een weekje vakantie nodig heb om een trui te breien’, nadat mijn baas me vroeg of ik ruimte had om een nieuw project op te starten. MOE was ik. Van alles wat er de afgelopen jaren gebeurd was. Van het moeder zijn, van het opkrabbelen na een scheiding, van het harde werken, van alles waarvan iedereen zich afvroeg hoe ik het toch allemaal deed, eigen winkel, drie dagen in loondienst, al dat sporten. En stiekem vroeg ik me mezelf al af wanneer toch nou dat moment zou komen dat ik in zou storten…
Voortvarend ging ik op mijn eerste vakantiedag te werk. Ik zette alle steken op en begon te breien, maar de tweede dag waren de naalden ineens te zwaar en kon ik alleen nog maar denken aan een lange winterslaap onder dikke dekens. De verkoudheid, die al maanden sluimerde, zette door en ik realiseerde me dat dit was waar ik op zat te wachten. De huisarts verklaarde me opgebrand en verwees me door naar een psycholoog met wie ik op het spoor terecht kwam van omgaan met stress en prikkels, dat ik altijd het idee had anders te zijn dan de meesten, dat ik niet van feestjes en verrassingen hou, maar juist wel heel graag alleen ben, moet zijn zelfs en dat ik goed in mijn werk ben, maar wartaal uitsla als ik moet telefoneren, geen last heb van depressies, maar misschien wel een beetje overgevoelig voor prikkels ben, of misschien niet alleen een beetje…
Ik stopte met sporten in de sportschool en voor hardlopen was het vaak te glad, maar dat gaf niet want met weinig energie is het misschien ook wel slim om niet te gek te doen en gewoon op de bank te blijven zitten om te lezen. En te breien, want die trui moest natuurlijk wel af, het liefst voor Warme Truiendag. En zo naaide ik gisteravond de knopen aan mijn Lopapeysa vest. Hij is af. Niet perfect. De zakjes zijn niet helemaal even groot wat eigenlijk best wel erg is, al zal mijn psycholoog zeggen van niet.
Tijdens het breien leerde ik mezelf dat je zuinig moet zijn met energie. Dat als je de knop hoog zet, je veel meer energie verbrandt dan je aankan, dat je opbrandt. En dat het dan dus ook gewoon echt op is. Zo werkt dat met mensen en niet alleen met mensen. Het is best goed om stil te staan bij je gewoontes en je af te vragen of het allemaal nog wel haalbaar is en of het niet een beetje minder kan. Met mijn vernieuwde kijk op het leven en met mijn warme trui aan, gaat hier de verwarming lager om wat reserves op te bouwen en voorzichtig denk ik weer aan werken.
Fijne Warme Truiendag gewenst!
Karin nu: Oh, en als je je afvroeg hoe dat zat met mijn andere werk? Daar ben ik al even weg. Die burn-out was het laatste zetje om me er uit te werken. Gelukkig…
